เราสนใจธรรมะมาพักใหญ่ ๆ แล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมต้องปฏิบัติธรรม เราศึกษาจากการฟังและการอ่านก็น่าจะพอเข้าใจหลักการได้แล้วนี่นา
แต่ในความเป็นจริงเราจะไม่สามารถเข้าถึงธรรมะของพระพุทธเจ้าได้เลยผ่านการอ่านและฟังเพียงอย่างเดียว (ในสมัยพุทธกาลอาจจะมีผู้ที่มีปัญญามากจนจนแค่ฟังก็สามารถเข้าถึงธรรมะได้จนบรรลุธรรม)
ในตอนนี้ที่ผมเข้าใจ ธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นเสมือนประสบการณ์ที่จิตของเราต้องไปรับรู้จนเกิดความเข้าใจ น่าจะเหมือนกับตอนเด็กที่เรายังไม่เคยได้ลิ้มรสความเค็มของเกลือ ไม่ว่าใครจะบอกยังไง อธิบายละเอียดแค่ไหน เราก็จะไม่สามารถเข้าใจความเค็มจริง ๆ ได้เลย จนต้องได้ลองลิ้มรสด้วยลิ้นของเราเอง เราก็หายสงสัยทันทีว่าความเค็มเป็นยังไง ซึ่งจะไปบอกคนอื่นก็ไม่ได้ด้วย มันต้องลองด้วยตัวเองเท่านั้น
นี่แค่การรับรู้ทางลิ้น ยังมีทางตา ก็มีเรื่องของสี ที่อธิบายยังไงก็อธิบายไม่ได้ เรื่องของกลิ่นทางจมูก ก็อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แล้วทางกาย การสัมผัสร้อน เย็น ที่บอกยังไงก็ไม่มีทางเข้าใจว่าความร้อนมันเป็นยังไง
และสุดท้ายทางใจ ก็ต้องสัมผัสด้วยตัวเอง การจะรู้ซึ้งได้ถึงการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไป ด้วยตัวเองจึงเป็นสิ่งที่ถ้าไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเองจริง ๆ แล้ว จะไม่มีทางเข้าใจได้อย่างลึกซึ้งเลย
นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำไมเราต้องปฏิบัติธรรม ก็เพื่อให้เราสามารถเข้าถึงธรรมะของพระพุทธเจ้าได้จริง ๆ ได้สัมผัสถึงความรู้ที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้และนำมาบอกพวกเราที่ยังไม่รู้อยู่นั่นเอง
